Reisverslag 3

Bij deze weer een teken van leven! Ik heb lange tijd geen blog geschreven omdat alles eigenlijk een beetje hetzelfde blijft. Ik werk zo’n 3 dagen in de office om computerwerk te doen en twee dagen probeer ik wat anders te doen voor de afwisseling. ( huisbezoekjes, helpen in de keuken, haren van de kinderen wassen, aandacht aan de kinderen geven etc.)

Inmiddels ben ik zelf verhuist van het gezin waar ik in huis zat naar het gastenverblijf van Operation Rescue. Dat was toch een beter idee. Sinds 10maart heb ik daar gezelschap van een groep van zo’n 24 personen uit Zwitserland. Zij zijn hier voor een out-reach van hun bijbelschool, en helpen mee op het project. Ontzettend gezellig gelukkig! Het doet mij ook heel goed, gezien ik Nederland een beetje begon te missen, nu voelt het alsof ik weer een nieuwe start kon maken. Een absolute zegen.

Een paar weken geleden kwam er een meisje van het project met haar moeder in de office voor een gesprek met een sociaal werker en Aart omdat het meisje te veel afwezig was op het project. Wanneer een kind niet genoeg gebruikt maakt van de faciliteiten die het project bied, word er gekeken of het kind wel echt hulp nodig heeft ( en wil), zo niet, dan word de hulp gestopt. Het bleek dat dit meisje zoveel afwezig was omdat ze haar moeder moest helpen thuis. Haar moeder is blind, en ze heeft nog een baby. Ook heeft ze nog een zus die word geholpen door een ander project, maar zij is bijna nooit thuis. Dus komt de zorg voor de baby en een groot gedeelte van het huishouden op de schouders van dit 9 jarige meisje terecht. Omdat de moeder blind is en geen studie heeft gevolgd, heeft ze geen werk. Voor een klein beetje inkomen moet ze elke dag op straat bedelen. Ze leven in een appartementje in een soort flatgebouw die nog helemaal niet klaar en dus eigenlijk niet bewoonbaar is. Dit appartementje hebben ze gekregen van het project die de zus van dit meisje helpt. Toen ik de situatie hoorde tijdens het gesprek op het kantoor besprak ik toen ze weg waren met Aart of het niet mogelijk was om dit gezin wat meer hulp te geven. Dat moest eerst met de manager besproken worden. Toen een week later de sociaal werker met een andere vrijwilliger uit Zwitserland op huisbezoek ging, bleek dat ze al 5 dagen niet gegeten hadden. Deze dagen slikte de moeder wel haar HIV/Aids medicijnen, wat heel slecht is als je niet eet. En ze moest ook gewoon borstvoeding aan de baby geven. De vrijwilliger besprak deze schrijnende situatie met mij. De volgende dag besprak ik dit met Aart omdat dit gezin dus echt hulp nodig had. Voor de toekomst, maar ook op datzelfde moment. We besloten eten te vragen in de keuken van Operation Rescue, en wilden dit gelijk naar hen brengen. Helaas troffen we een dichte deur aan. Ik verbaasde me erover hoe deze vrouw bij haar appartementje kon komen. Voor en in de ingang waren diepe grote geulen gegraven waar we overheen moesten springen en bij de ingang was een heel smal stukje waar we over heen konden lopen. We besloten terug te gaan naar Operation Rescue en later op de dag terug te komen. Voordat we weer gingen kocht ik ook een kilo bananen omdat ik er van overtuigd was dat ze dat ook wel konden gebruiken. Ook toen troffen we weer een dichte deur aan. We bleven op de trap meer dan twee uur wachten maar toen het donker werd moesten we echt terug. We gaven het eten aan een bijna-buurvrouw die beloofde het aan de vrouw te geven wanneer ze thuis kwam. De volgende dag gingen we weer terug om het bakje van het eten op te halen en om polshoogte te nemen. Het was een grote opluchting toen we de geopende deur zagen. Ze waren heel blij met he